[ Pobierz całość w formacie PDF ]
którego grzbiecie Lord Vere jechał na ceremonialną polanę.
W czasach studenckich Edward de Vere z Orfordu był przyjacielem
różokrzyżańskiego alchemika i agenta tajnych służb Johna Dee oraz bliskim
współpracownikiem męża stanu i filozofa Francisa Bacona (pózniejszego
wicehrabiego St Albans). Utworzyli oni (wraz z innymi) elżbietański Syndykat
Dworu Poezji i Magii, który dostarczał ich koledze, dramato-pisarzowi
Williamowi Szekspirowi, materiałów do jego sztuk.
Jak już wspomniałem przy okazji omawiania Meluzyny, fontanny, zródła i
wody wiązano zazwyczaj z linią żeńską Władców Pierścienia. Wywodzi się to z
czasów bogów Anunnaki, których rodu matką założycielką była (według tekstów
starożytnej Mezopotamii) Tiamat, Morski Smok. W pózniejszych czasach
królowe te były przedstawiane zazwyczaj w postaci syren (ich anglojęzyczna
nazwa to mermaids od łacińskiego merę maids, co po polsku znaczy morskie
panny") i często nazywano je Paniami Jeziora. Był to zwyczaj, który przypisano
Marii Magdalenie, kiedy osiadła w Prowansji w roku 44 n.e.
Podczas gdy męscy potomkowie Marii Magdaleny i Jezusa stali się znanymi
Królami Rybiarzami w Galii, linia żeńska zachowała swój status Smoczych
Królowych w całkiem innej dynastii jako matriarchalne królowe Avallonu w
Burgundii. Dynastia ta znana była pod nazwą Domu delAcqs (Domu Wód) i to z
niego pochodzi żyjąca w VI wieku wielka królowa Viviane znana z arturiańskich
romansów jako Pani Jeziora. To pochodzenie było tak ważne dla Celtyckiego
Kościoła, że kiedy w roku 844 król Kenneth MacAlpin zjednoczył Szkotów i
Piktów, jego dokument koronacyjny w sposób szczególny podkreślał jego
pochodzenie od królowych Avallonu.
Najbardziej istotnym, jeśli chodzi o króla Artura, było jego pochodzenie
zarówno od męskiej, jak i żeńskiej linii Albigensów. Jego ojcem był król Aedan
157
Dalriada, Pendragon Brytanii w roku 559 i potomek Władcy Lasów Beli Mawra.
Jego matką była Ygerna del Acqs, córka królowej Viviane, której wnuk (z matki
Viviane II, siostry Ygerny) był legendarnym Lancelotem del Acqs. Ygerna (w
tradycji arturiańskiej czasami nazywa się ją Igraine) była Wysoką Królową
Celtyckich Królestw, zaś jej siostra Morgaine (po jej pierwszym mężu Gwyr
Llewie z Carlisle) była Wysoką Kapłanką Sióstr Avallonu.
Od wielu lat trwają spekulacje na temat historycznego Artura, lecz są to
głównie zabiegi ludzi zaangażowanych w turystykę, którzy usiłują wykorzystać
jego pochodzenie do zainteresowania turystów konkretnymi częściami Anglii i
Walii. W rzeczywistości (w zgodzie z tradycyjnymi relacjami) był tylko jeden
Wysoki Król Brytanii zwany Arturem. Zawsze był tylko jeden Artur, syn
Pendragona. Ten sam, którego matką była Igraine'a z Avallonu, córka królowej
Viviane, znanej jako Pani Jeziora. Był tylko jeden Artur, który miał syna
Modreda i siostrę o imieniu Morgaine (lub Morgana, jak się ją nazywa w
niektórych relacjach).
Dawne annały Szkocji i Irlandii oraz zapiski Kościoła Celtyckiego zgodnie
identyfikują Artura mac Aedana z Dalriady. W roku 575 druid Merlin Emrys
ogłosił go Królewskim Dowódcą i Wysokim Królem. Jego główną siedzibą było
Carlisle na północy Anglii, skąd dowodził obroną granicy oddzielającej Szkocję
od Anglii.
Wracając do Rathów (inaczej królewskich kopców-siedlisk) powinniśmy
zastanowić się nad nazwą tych Bram do Zwiata Zmarłych Tepes jako że był
to przydomek przypisywany jednej z najbardziej enigmatycznych postaci
póznego średniowiecza hrabiemu Drakuli. Traktując rzecz historycznie, nie
biorąc pod uwagę chrześcijańskiego mitu propagandowego, w który spowito
wampiryczną postać bohatera książki Brama Stokera, Drakula był księciem
wołoskim o imieniu Wład III, którego często nazywa się również Władem
Tepesem.
158
Ponieważ słowo tepes jest pokrewne drewnianym palom", często uważa się,
że opisowy przydomek Włada ma związek z jego surową metodą wykonywania
egzekucji na więzniach, czyli z nadziewaniem ich na drewniany pal. Przeto imię
Wlad Tepes tłumaczy się jako Wład Falownik. Jest to jednak wierutne kłamstwo.
Przydomek Tepes nadano mu (podobnie jak wielu innym druidzkim dostojnikom
przed nim), ponieważ w ramach starożytnej kultury Władców Pierścienia Sidhe
został mianowany Creachai-re'em, Strażnikiem Wrót.
Piętnastowieczny książę rumuński Wład Tepes był założycielem stolicy tego
kraju, Bukaresztu. Jego popularne imię, Drakula (Dracula), oznaczało Syn
Drakula", z kolei Drakul (Dracuł) znaczyło Smok i było formą, jaką bractwo
Graala z Ordo Daconis (Imperialny Dwór Smoka) określało od roku 1431 jego
ojca.
W ostatnim stuleciu, od czasu wydania w roku 1897 powieści Drakula, Wład
stał się archetypem promowanej przez Kościół gotyckiej tradycji. Jednak
rzeczywisty lęk hierarchii kościelnej przed nim nie dotyczył jego surowych
metod traktowania wrogów, jak się często uważa, i tego, że był on pijącym krew
wampirem z horroru Stokera9, ale jego głębokiej wiedzy alchemicznej i tego, że
był on działającym Oupire szacownym Suwerenem Rath, Strażnikiem Wrót w
starożytnym rytuale Yulannu Władców Pierścienia.
Ci, którzy czytali Krew z krwi Jezusa l Potomków Dawida i Jezusa, znają
terakotową mozaikę sprzed około 2000 latp.n.e. przedstawiającą sumeryjską
boginię Lilith. Na tym wizerunku (tak jak i innych przedstawiających [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl rafalstec.xlx.pl
którego grzbiecie Lord Vere jechał na ceremonialną polanę.
W czasach studenckich Edward de Vere z Orfordu był przyjacielem
różokrzyżańskiego alchemika i agenta tajnych służb Johna Dee oraz bliskim
współpracownikiem męża stanu i filozofa Francisa Bacona (pózniejszego
wicehrabiego St Albans). Utworzyli oni (wraz z innymi) elżbietański Syndykat
Dworu Poezji i Magii, który dostarczał ich koledze, dramato-pisarzowi
Williamowi Szekspirowi, materiałów do jego sztuk.
Jak już wspomniałem przy okazji omawiania Meluzyny, fontanny, zródła i
wody wiązano zazwyczaj z linią żeńską Władców Pierścienia. Wywodzi się to z
czasów bogów Anunnaki, których rodu matką założycielką była (według tekstów
starożytnej Mezopotamii) Tiamat, Morski Smok. W pózniejszych czasach
królowe te były przedstawiane zazwyczaj w postaci syren (ich anglojęzyczna
nazwa to mermaids od łacińskiego merę maids, co po polsku znaczy morskie
panny") i często nazywano je Paniami Jeziora. Był to zwyczaj, który przypisano
Marii Magdalenie, kiedy osiadła w Prowansji w roku 44 n.e.
Podczas gdy męscy potomkowie Marii Magdaleny i Jezusa stali się znanymi
Królami Rybiarzami w Galii, linia żeńska zachowała swój status Smoczych
Królowych w całkiem innej dynastii jako matriarchalne królowe Avallonu w
Burgundii. Dynastia ta znana była pod nazwą Domu delAcqs (Domu Wód) i to z
niego pochodzi żyjąca w VI wieku wielka królowa Viviane znana z arturiańskich
romansów jako Pani Jeziora. To pochodzenie było tak ważne dla Celtyckiego
Kościoła, że kiedy w roku 844 król Kenneth MacAlpin zjednoczył Szkotów i
Piktów, jego dokument koronacyjny w sposób szczególny podkreślał jego
pochodzenie od królowych Avallonu.
Najbardziej istotnym, jeśli chodzi o króla Artura, było jego pochodzenie
zarówno od męskiej, jak i żeńskiej linii Albigensów. Jego ojcem był król Aedan
157
Dalriada, Pendragon Brytanii w roku 559 i potomek Władcy Lasów Beli Mawra.
Jego matką była Ygerna del Acqs, córka królowej Viviane, której wnuk (z matki
Viviane II, siostry Ygerny) był legendarnym Lancelotem del Acqs. Ygerna (w
tradycji arturiańskiej czasami nazywa się ją Igraine) była Wysoką Królową
Celtyckich Królestw, zaś jej siostra Morgaine (po jej pierwszym mężu Gwyr
Llewie z Carlisle) była Wysoką Kapłanką Sióstr Avallonu.
Od wielu lat trwają spekulacje na temat historycznego Artura, lecz są to
głównie zabiegi ludzi zaangażowanych w turystykę, którzy usiłują wykorzystać
jego pochodzenie do zainteresowania turystów konkretnymi częściami Anglii i
Walii. W rzeczywistości (w zgodzie z tradycyjnymi relacjami) był tylko jeden
Wysoki Król Brytanii zwany Arturem. Zawsze był tylko jeden Artur, syn
Pendragona. Ten sam, którego matką była Igraine'a z Avallonu, córka królowej
Viviane, znanej jako Pani Jeziora. Był tylko jeden Artur, który miał syna
Modreda i siostrę o imieniu Morgaine (lub Morgana, jak się ją nazywa w
niektórych relacjach).
Dawne annały Szkocji i Irlandii oraz zapiski Kościoła Celtyckiego zgodnie
identyfikują Artura mac Aedana z Dalriady. W roku 575 druid Merlin Emrys
ogłosił go Królewskim Dowódcą i Wysokim Królem. Jego główną siedzibą było
Carlisle na północy Anglii, skąd dowodził obroną granicy oddzielającej Szkocję
od Anglii.
Wracając do Rathów (inaczej królewskich kopców-siedlisk) powinniśmy
zastanowić się nad nazwą tych Bram do Zwiata Zmarłych Tepes jako że był
to przydomek przypisywany jednej z najbardziej enigmatycznych postaci
póznego średniowiecza hrabiemu Drakuli. Traktując rzecz historycznie, nie
biorąc pod uwagę chrześcijańskiego mitu propagandowego, w który spowito
wampiryczną postać bohatera książki Brama Stokera, Drakula był księciem
wołoskim o imieniu Wład III, którego często nazywa się również Władem
Tepesem.
158
Ponieważ słowo tepes jest pokrewne drewnianym palom", często uważa się,
że opisowy przydomek Włada ma związek z jego surową metodą wykonywania
egzekucji na więzniach, czyli z nadziewaniem ich na drewniany pal. Przeto imię
Wlad Tepes tłumaczy się jako Wład Falownik. Jest to jednak wierutne kłamstwo.
Przydomek Tepes nadano mu (podobnie jak wielu innym druidzkim dostojnikom
przed nim), ponieważ w ramach starożytnej kultury Władców Pierścienia Sidhe
został mianowany Creachai-re'em, Strażnikiem Wrót.
Piętnastowieczny książę rumuński Wład Tepes był założycielem stolicy tego
kraju, Bukaresztu. Jego popularne imię, Drakula (Dracula), oznaczało Syn
Drakula", z kolei Drakul (Dracuł) znaczyło Smok i było formą, jaką bractwo
Graala z Ordo Daconis (Imperialny Dwór Smoka) określało od roku 1431 jego
ojca.
W ostatnim stuleciu, od czasu wydania w roku 1897 powieści Drakula, Wład
stał się archetypem promowanej przez Kościół gotyckiej tradycji. Jednak
rzeczywisty lęk hierarchii kościelnej przed nim nie dotyczył jego surowych
metod traktowania wrogów, jak się często uważa, i tego, że był on pijącym krew
wampirem z horroru Stokera9, ale jego głębokiej wiedzy alchemicznej i tego, że
był on działającym Oupire szacownym Suwerenem Rath, Strażnikiem Wrót w
starożytnym rytuale Yulannu Władców Pierścienia.
Ci, którzy czytali Krew z krwi Jezusa l Potomków Dawida i Jezusa, znają
terakotową mozaikę sprzed około 2000 latp.n.e. przedstawiającą sumeryjską
boginię Lilith. Na tym wizerunku (tak jak i innych przedstawiających [ Pobierz całość w formacie PDF ]