[ Pobierz całość w formacie PDF ]
się do stolicy, a Naum zarządził, by w związku z okazją wypolerować jego paradną zbroję, która z racji nieużywania zdążyła
już porządnie zardzewieć, i jakoś przygotować twierdzę, przynajmniej z przodu. Sumienni budowniczy w terminie postawili
kamienną ścianę na zębatych resztkach starych murów - co prawda zrobili to dokładnie tak, jak król kazał, czyli przed główną
bramą. Sądząc ze wszystkich oznak, powstała forteca obliczona była na bezgranicznie tępego i upartego wroga, który cierpi
na nadmiar rycerskiego honoru i polezie na tę jedyną ścianę. Na obrońców twierdzy wyznaczono znajdujących się w niełasce
dworaków, których przebrano za zagadkowych wrogów, czyli w czarne skórzane zbroje bez znaków rozpoznawczych. Sam
król zażyczył sobie stanąć na czele elitarnego oddziału rycerzy, na wszelki wypadek założywszy na hełm największą i
najbardziej błyszczącą koronę, żeby jakiś nadto energiczny obrońca nie spowodował przypadkiem urazów na ciele Jego
Delikatności. Dookoła wzgórza rozstawiono kramy ze słodyczami i piwem, dziesiątki minstreli, przekrzykując się nawzajem,
rozdzierało ciszę pełnymi uczucia pieśniami - z bliżej nieznanego powodu poświęconymi Naumowi, a nie prawdziwemu
zwycięzcy. Wędrowni kuglarze dławili się ogniem, a złodzieje bez większych przeszkód pozbawiali kieszenie gapiów,
podziwiających maszerujące w kierunku wzniesienia wojsko, nadmiaru gotówki. Wrogowie smętnie obserwowali wojsko ze
szczytu ściany, trzymając w pogotowiu długie lagi, drewniane miecze i wiadra z zimną wodą, które miały zastępować wrzącą
smołę.
Wydarły się trąby bojowe, król uroczyście zsiadł z konia u podnóża wzniesienia, zasalutował mieczem w kierunku
przeciwnika i bardzo malowniczo wskazał tymże mieczem twierdzę.
51
Rycerze odważnie rzucili się do szturmu.
Niestety, król nie wziął pod uwagę jednego przykrego drobiazgu - jego daleki poprzednik atakował zamek suchym
latem, a lato obecne było deszczowe jak rzadko. Skutek: gliniasta ziemia na łysych zboczach wzgórza zmieniła się w śliskie
błoto, na którym miałaby trudności nawet koza, a co tu dopiero mówić o setce zakutych w zbroje rycerzy.
Pierwsza dziesiątka dowodzonych przez Nauma entuzjastów zdołała w jakiś sposób oszukać prawa natury i dotrzeć
dosyć wysoko, na jakieś czterdzieści łokci, ale obrońcy nie zdążyli nawet chlusnąć w kierunku zuchwalców wodą, bo i bez
tego wilgotna ziemia osunęła się pod ich stopami.
Liczne wśród widzów niewiasty zapobiegawczo zakryły uszy swoim nieletnim dzieciom - umazana błotem kupa ludzi
zsuwająca się z łomotem wydawała z siebie mnogość niekoniecznie cenzuralnych dzwięków, które zbierały się w słowa, a
nawet i we wcale skomplikowane zdania.
Powoli, acz pewnie rzeczona kupa rozpełzła się, wyjawiwszy na samym dole nieco wymiętego króla w pogiętej
koronie. Rozezlony Naum złapał oddech i zarządził powtórny atak, tym razem nie świecąc rycerzom osobistym przykładem, a
tylko z natchnieniem komenderując nimi przy użyciu szerokiej tuby.
Rycerze z uporem dążyli do twierdzy na kolanach, podciągali się na wtykanych w ziemie mieczach, a nawet pełzli,
korzystając z ostrych czubków żelaznych butów i uwieńczonych kolcami nakolanników. Ale wystarczało, że jeden z nich
zaczął się ześlizgiwać, by wszyscy znajdujący się niżej jak dojrzałe winne grono zrywali się z miejsca i z narastającą
szybkością pędzili w dół. Niektórzy machnęli na sprawę ręką i spróbowali dobrać się do zamku od strony tylnej, praktycznie
zniszczonej ściany, ale odważni obrońcy poczuli się tym faktem wysoce urażeni i odmówili walki z tak niesumiennym
przeciwnikiem, po czym z hańbą odesłali go z powrotem. Zresztą niektórzy atakujący kategorycznie odmówili zarówno
odejścia, jak i dalszej walki - zmieszali się z wrogiem, rozsiedli pod murami, rozsupłali zawiniątka przygotowane przez
troskliwe żony i z chmurnym wyrazem twarzy zabrali się do konsumpcji chleba i świeżych ogórków.
Naród głośno wyrażał swoją radość. Naum zgrzytał zębami. Oblegani zrywali boki ze śmiechu, jednak w końcu
ulitowali się i zrzucili wrogom liny. Rycerze, którzy z wielkim trudem pokonali szczyt murów, przeważnie dziękowali swoim
wybawcom, po czym z jękiem padali w cień, ściągali hełmy i zachłannie pili z wiader ze smołą . Niestety, niektórzy oblegający
wykazali się rzadką podstępnością i spróbowali zerwać łopoczącą nad fortecą flagę, co oznaczałoby przejęcie tej pierwszej.
Ale obrońcy natychmiast opamiętali się, oburzyli i nie bez pomocy szlachetnych rycerzy zabrali do spychania spryciarzy w dół
wzgórza. Ci zaś bez żadnych przeszkód turlali się do samych jego stóp, przy akompaniamencie okrzyków widzów.
Zabawa trwała dobre dwie godziny, aż ostatecznie obolali ze śmiechu wrogowie sami zdjęli tę nieszczęsną flagę. I
tak przywrócona została sprawiedliwość historyczna...
* * *
A my tymczasem dotarłyśmy do sioła - nieoczekiwanie dużego, od miasta odróżniał je tylko brak kamiennych domów
i bruku. Zwało się Kłótniem i znajdowało na witiagskim trakcie, który przecinał Belorię z zachodu na wschód, lekko pod
skosem, od Winessy do Jesionowego Grodu. Sam trakt był centralną wiejską drogą. Prawie nieprzerwanym potokiem
poruszali się po nim podróżnicy - handlarze, żebracy, gońcy, najemnicy, przyjezdni artyści i oszuści (czasem będący jednym i
drugim naraz), minstrele i cala masa innych kochających podróże ludzi. Oczywiście w siole istniała gospoda, a przy niej
karczma Dębowy Pieniek , pełna ludzi i świeżych informacji.
Orsana rozglądała się na boki z taką ciekawością, jakby po raz pierwszy miała okazję widzieć karczmę od środka. Jej
spojrzenie po kolei zatrzymywało się na warkoczach czosnku, chroniących budynek i znajdujących się w nim ludzi przed siłą
nieczystą, ogromnych kuflach piwa, zwisających z sufitu lampach, jeszcze niezapalonych, ale już od rana napełnionych
olejem, ciężkich i solidnych stołach oraz ławach, zbitych z dębowych bali - żeby nie szło ich połamać ani oderwać od ziemi
przy okazji zadymy.
Za kilka sztuk srebra wynajęłyśmy izbę na noc - na stryszku, malutką, lecz zamykaną na klucz, zaniosłyśmy tam
bagaże i zamówiłyśmy kolację oraz śniadanie dla siebie i dla kobyłki. Na nas karczmarz spoglądał sennie i obojętnie, ale
Smołka go zachwyciła; długo cmokał językiem, podziwiając ją z okna, po czym z miłością zapytał:
- A czym panie każą ją nakarmić? Jęczmieniem, owsem, sianem z łąki? Może bym wysłał chłopaka, żeby skosił
trochę koniczyny?
- Wszystko jedno, tylko proszę uważać na ręce - westchnęłam.
Smolce akurat bardzo się nie spodobał gapiący się na nią łachmaniarz, bez uprzedzenia odwróciła się do niego tyłem
i uderzyła kopytami, wykopując go w sam środek kupy gnoju, co wywołało głośny rechot wszystkich znajdujących się w
pobliżu. Karczmarz do reszty rozpłynął się w zachwytach. Okazało się, że przecudna kobyła kopnęła znanego oszusta i
złodzieja koni, który dawno już kręcił się po targach, ale nigdy nie został złapany za rękę.
Szybko odprowadziłam Smołkę do stajni, póki karczmarz nie wpadł na pomysł bliższego zapoznania się z cud - [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl rafalstec.xlx.pl
się do stolicy, a Naum zarządził, by w związku z okazją wypolerować jego paradną zbroję, która z racji nieużywania zdążyła
już porządnie zardzewieć, i jakoś przygotować twierdzę, przynajmniej z przodu. Sumienni budowniczy w terminie postawili
kamienną ścianę na zębatych resztkach starych murów - co prawda zrobili to dokładnie tak, jak król kazał, czyli przed główną
bramą. Sądząc ze wszystkich oznak, powstała forteca obliczona była na bezgranicznie tępego i upartego wroga, który cierpi
na nadmiar rycerskiego honoru i polezie na tę jedyną ścianę. Na obrońców twierdzy wyznaczono znajdujących się w niełasce
dworaków, których przebrano za zagadkowych wrogów, czyli w czarne skórzane zbroje bez znaków rozpoznawczych. Sam
król zażyczył sobie stanąć na czele elitarnego oddziału rycerzy, na wszelki wypadek założywszy na hełm największą i
najbardziej błyszczącą koronę, żeby jakiś nadto energiczny obrońca nie spowodował przypadkiem urazów na ciele Jego
Delikatności. Dookoła wzgórza rozstawiono kramy ze słodyczami i piwem, dziesiątki minstreli, przekrzykując się nawzajem,
rozdzierało ciszę pełnymi uczucia pieśniami - z bliżej nieznanego powodu poświęconymi Naumowi, a nie prawdziwemu
zwycięzcy. Wędrowni kuglarze dławili się ogniem, a złodzieje bez większych przeszkód pozbawiali kieszenie gapiów,
podziwiających maszerujące w kierunku wzniesienia wojsko, nadmiaru gotówki. Wrogowie smętnie obserwowali wojsko ze
szczytu ściany, trzymając w pogotowiu długie lagi, drewniane miecze i wiadra z zimną wodą, które miały zastępować wrzącą
smołę.
Wydarły się trąby bojowe, król uroczyście zsiadł z konia u podnóża wzniesienia, zasalutował mieczem w kierunku
przeciwnika i bardzo malowniczo wskazał tymże mieczem twierdzę.
51
Rycerze odważnie rzucili się do szturmu.
Niestety, król nie wziął pod uwagę jednego przykrego drobiazgu - jego daleki poprzednik atakował zamek suchym
latem, a lato obecne było deszczowe jak rzadko. Skutek: gliniasta ziemia na łysych zboczach wzgórza zmieniła się w śliskie
błoto, na którym miałaby trudności nawet koza, a co tu dopiero mówić o setce zakutych w zbroje rycerzy.
Pierwsza dziesiątka dowodzonych przez Nauma entuzjastów zdołała w jakiś sposób oszukać prawa natury i dotrzeć
dosyć wysoko, na jakieś czterdzieści łokci, ale obrońcy nie zdążyli nawet chlusnąć w kierunku zuchwalców wodą, bo i bez
tego wilgotna ziemia osunęła się pod ich stopami.
Liczne wśród widzów niewiasty zapobiegawczo zakryły uszy swoim nieletnim dzieciom - umazana błotem kupa ludzi
zsuwająca się z łomotem wydawała z siebie mnogość niekoniecznie cenzuralnych dzwięków, które zbierały się w słowa, a
nawet i we wcale skomplikowane zdania.
Powoli, acz pewnie rzeczona kupa rozpełzła się, wyjawiwszy na samym dole nieco wymiętego króla w pogiętej
koronie. Rozezlony Naum złapał oddech i zarządził powtórny atak, tym razem nie świecąc rycerzom osobistym przykładem, a
tylko z natchnieniem komenderując nimi przy użyciu szerokiej tuby.
Rycerze z uporem dążyli do twierdzy na kolanach, podciągali się na wtykanych w ziemie mieczach, a nawet pełzli,
korzystając z ostrych czubków żelaznych butów i uwieńczonych kolcami nakolanników. Ale wystarczało, że jeden z nich
zaczął się ześlizgiwać, by wszyscy znajdujący się niżej jak dojrzałe winne grono zrywali się z miejsca i z narastającą
szybkością pędzili w dół. Niektórzy machnęli na sprawę ręką i spróbowali dobrać się do zamku od strony tylnej, praktycznie
zniszczonej ściany, ale odważni obrońcy poczuli się tym faktem wysoce urażeni i odmówili walki z tak niesumiennym
przeciwnikiem, po czym z hańbą odesłali go z powrotem. Zresztą niektórzy atakujący kategorycznie odmówili zarówno
odejścia, jak i dalszej walki - zmieszali się z wrogiem, rozsiedli pod murami, rozsupłali zawiniątka przygotowane przez
troskliwe żony i z chmurnym wyrazem twarzy zabrali się do konsumpcji chleba i świeżych ogórków.
Naród głośno wyrażał swoją radość. Naum zgrzytał zębami. Oblegani zrywali boki ze śmiechu, jednak w końcu
ulitowali się i zrzucili wrogom liny. Rycerze, którzy z wielkim trudem pokonali szczyt murów, przeważnie dziękowali swoim
wybawcom, po czym z jękiem padali w cień, ściągali hełmy i zachłannie pili z wiader ze smołą . Niestety, niektórzy oblegający
wykazali się rzadką podstępnością i spróbowali zerwać łopoczącą nad fortecą flagę, co oznaczałoby przejęcie tej pierwszej.
Ale obrońcy natychmiast opamiętali się, oburzyli i nie bez pomocy szlachetnych rycerzy zabrali do spychania spryciarzy w dół
wzgórza. Ci zaś bez żadnych przeszkód turlali się do samych jego stóp, przy akompaniamencie okrzyków widzów.
Zabawa trwała dobre dwie godziny, aż ostatecznie obolali ze śmiechu wrogowie sami zdjęli tę nieszczęsną flagę. I
tak przywrócona została sprawiedliwość historyczna...
* * *
A my tymczasem dotarłyśmy do sioła - nieoczekiwanie dużego, od miasta odróżniał je tylko brak kamiennych domów
i bruku. Zwało się Kłótniem i znajdowało na witiagskim trakcie, który przecinał Belorię z zachodu na wschód, lekko pod
skosem, od Winessy do Jesionowego Grodu. Sam trakt był centralną wiejską drogą. Prawie nieprzerwanym potokiem
poruszali się po nim podróżnicy - handlarze, żebracy, gońcy, najemnicy, przyjezdni artyści i oszuści (czasem będący jednym i
drugim naraz), minstrele i cala masa innych kochających podróże ludzi. Oczywiście w siole istniała gospoda, a przy niej
karczma Dębowy Pieniek , pełna ludzi i świeżych informacji.
Orsana rozglądała się na boki z taką ciekawością, jakby po raz pierwszy miała okazję widzieć karczmę od środka. Jej
spojrzenie po kolei zatrzymywało się na warkoczach czosnku, chroniących budynek i znajdujących się w nim ludzi przed siłą
nieczystą, ogromnych kuflach piwa, zwisających z sufitu lampach, jeszcze niezapalonych, ale już od rana napełnionych
olejem, ciężkich i solidnych stołach oraz ławach, zbitych z dębowych bali - żeby nie szło ich połamać ani oderwać od ziemi
przy okazji zadymy.
Za kilka sztuk srebra wynajęłyśmy izbę na noc - na stryszku, malutką, lecz zamykaną na klucz, zaniosłyśmy tam
bagaże i zamówiłyśmy kolację oraz śniadanie dla siebie i dla kobyłki. Na nas karczmarz spoglądał sennie i obojętnie, ale
Smołka go zachwyciła; długo cmokał językiem, podziwiając ją z okna, po czym z miłością zapytał:
- A czym panie każą ją nakarmić? Jęczmieniem, owsem, sianem z łąki? Może bym wysłał chłopaka, żeby skosił
trochę koniczyny?
- Wszystko jedno, tylko proszę uważać na ręce - westchnęłam.
Smolce akurat bardzo się nie spodobał gapiący się na nią łachmaniarz, bez uprzedzenia odwróciła się do niego tyłem
i uderzyła kopytami, wykopując go w sam środek kupy gnoju, co wywołało głośny rechot wszystkich znajdujących się w
pobliżu. Karczmarz do reszty rozpłynął się w zachwytach. Okazało się, że przecudna kobyła kopnęła znanego oszusta i
złodzieja koni, który dawno już kręcił się po targach, ale nigdy nie został złapany za rękę.
Szybko odprowadziłam Smołkę do stajni, póki karczmarz nie wpadł na pomysł bliższego zapoznania się z cud - [ Pobierz całość w formacie PDF ]