[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zapomniały, ale gdy tamci dwaj zwiali, jeden z chłopaków zauważył, że ma ręce
usmarowane krwią. Najpierw pomyślał, że dostał nożem, więc poszedł do pobliskiej
knajpki, umył się dokładnie i wtedy okazało się, że nawet nie jest draśnięty. To musiała
być krew tamtego drugiego faceta.
I co z tego wynika?
Ano to, że tamten facet tuż przedtem pochlastał kogoś i umazał się jego krwią.
SkÄ…d pan to wie?
Porucznik Harris uśmiechnął się triumfalnie.
Ci goście z plaży zidentyfikowali go jako brata Catherine Biały Ptak, Szarą
ChmurÄ™, a w jego towarzyszu rozpoznali Paula, drugiego brata Catherine.
Nabiera mnie pan. Udają twardzieli, ale tak daleko by się nie posunęli.
To z pewnością ich sprawka, panie Rook. To oczywiste. Nie podobało im się, że
ich siostra spotyka się z białym chłopakiem, a kiedy nie zgodziła się z nim zerwać&
Honor plemienia i tak dalej.
Aresztował ich pan?
Tak. Są podejrzani o morderstwo pierwszego stopnia oświadczył Harris. Ale
przyznaję, że wciąż nie wiem, jakim sposobem zadali Martinowi Amato te potworne
rany. Jednak w chwili jego śmierci przebywali na plaży, a Szara Chmura miał ręce
umazane krwią. Przeprowadzamy teraz testy hematologiczne i DNA i jeżeli okaże się, że
krew należała do Martina& to koniec pieśni, panowie.
A szatnia? A moje mieszkanie? A mój kot?
Podejrzewam, że w pana przypadku w grę wchodzi ktoś inny.
Ale wyżłobienia pasują do siebie, prawda?
Istnieje pewna powierzchowna zbieżność, ale nasze laboratorium jeszcze nie
zakończyło badań.
Panie poruczniku, to nieprawda zaprotestował Jim. Coś łączy wszystkie te
sprawy. Szatnię zdemolowała ta sama osoba, która zabiła mojego kota i zniszczyła moje
mieszkanie, ta sama osoba jest również zabójcą Martina Amato.
Być może, ale jest jeden niewielki problem odparł Harris.
Problem? Jaki problem?
Kiedy mordowano pańskiego kota i zmieniano wystrój pańskiego mieszkania, Paul
i Szara Chmura jedli w domu obiad ze swoim ojcem i jego pięcioma kumplami z obsady
programu.
I co z tego wynika? spytał Jim.
To, że te dwie sprawy nie są ze sobą związane.
A jeśli Paul i Szara Chmura są niewinni? Wtedy taki związek mógłby istnieć.
Owszem, panie Rook przyznał Harris. Ale tak nie jest i kiedy to udowodnimy,
Paul i Szara Chmura dostanÄ… za swoje.
Otwarły się drzwi i do środka ostrożnie wsadził głowę David Littwin.
Można wejść, panie Rook? Przyszedłem wcześniej, żeby skończyć mój wiersz.
Pewnie, wejdz powiedział Jim. Porucznik Harris właśnie wychodzi.
Być może będziemy musieli jeszcze porozmawiać oświadczył Harris.
Najwyrazniej żywił ciężką urazę do Jima za to, że nie poklepał go po plecach i nie
nazwał najwybitniejszym detektywem od czasów Maigreta.
Oczywiście, kiedy tylko będzie pan chciał odparł Jim.
Harris zatrzymał się na moment w progu, a potem wyszedł. Jim powrócił do
oceniania prac domowych. Sherma Feldstein napisaÅ‚a: Uważam, że »Wyspa skarbów«
powinna być zakazana, ponieważ jedyną występującą w niej osobę ograniczoną ruchowo
przedstawiono w bardzo niekorzystnym świetle. Jest to Długi John Silver, ma tylko jedną
nogę, ale to nie jego wina. Ta książka może pogłębić uprzedzenia wobec ludzi
niepełnosprawnych, przedstawiając je jako osoby chciwe, niemoralne i gotowe
wykorzystać swe ułomności dla własnej korzyści .
Jim dał Shermie dodatkowy punkt za poprawną pisownię i bogate słownictwo, ale
nie miał pojęcia, jak ocenić jej interpretację Wyspy skarbów jako diatryby w obronie
niepełnosprawnych.
Porucznik Harris wzbudzał w nim podobne uczucia. Być może miał rację i Martina
zamordowali Paul i Szara Chmura, ale Jim miał wrażenie, że porucznik Harris
rozumował podobnie jak Sherma Feldstein ignorował wszystko oprócz swych własnych
uprzedzeń.
Długi John Silver nie był wcale ofiarą dyskryminacji. Wręcz przeciwnie, dominował
nad pozostałymi postaciami a Paul i Szara Chmura sprawiali wrażenie ludzi
natchnionych jakąś ideą, która być może była niezrozumiała dla białych ludzi, ale na
pewno nie sprowadzała się jedynie do atakowania wszystkich, którzy zbliżyli się do ich
siostry.
Na początku lekcji okazało się, że brakuje trojga uczniów. Titus Greenspan III miał
kolejny ciężki atak astmy, Seymour Williams pojechał na pogrzeb ciotecznej babki,
a Catherine Biały Ptak po prostu nie przyszła do szkoły. Nietrudno było pojąć dlaczego.
Jim nie poinformował klasy o aresztowaniu braci Catherine. Sami wkrótce się o tym
dowiedzÄ….
Może powiecie mi, jak wam poszło z wierszami? zapytał. Pomogły wam
wyrazić to, co czujecie?
Kiedy czuję się tak podle, wolałbym chyba coś rozwalić odezwał się Ray. No
wie pan, wybić szybę, wykopać drzwi. Wtedy frustracja szybciej wyłazi z człowieka.
Więc śmierć Martina była dla ciebie zródłem frustracji?
Frustracji& ? Jaja pan sobie ze mnie robi? Cały czas myślę tylko o tym. Facet był
taki młody. Całe życie przed nim i trafia na jakiegoś świra, który go załatwia. Szkoda, że
mnie tam nie było. Szkoda, że nie mogłem go uratować. Chciałbym, żeby dziś była
sobota i żeby Martin jeszcze żył.
I co zrobiłeś? Napisałeś wiersz czy rozwaliłeś coś?
Jedno i drugie. Poszedłem do domu i połamałem moją gitarę. Waliłem nią o ścianę
tak długo, dopóki nie zostały z niej same struny i kupa drzazg.
Poczułeś się od tego lepiej?
Ray wzruszył ramionami i odparł:
Owszem. Poczułem się lepiej.
A wiersz? Chcesz go nam przeczytać?
Ray wyjął z ust gumę i przy kleił ją pod blatem swojego stolika, a potem wziął do
ręki starannie złożoną kartkę papieru i odchrząknął. Zwykle reszta uczniów powitałaby to
gwizdami i okrzykami, jednak dzisiaj wszyscy milczeli. Wiedzieli, że trudno mu się [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl rafalstec.xlx.pl
zapomniały, ale gdy tamci dwaj zwiali, jeden z chłopaków zauważył, że ma ręce
usmarowane krwią. Najpierw pomyślał, że dostał nożem, więc poszedł do pobliskiej
knajpki, umył się dokładnie i wtedy okazało się, że nawet nie jest draśnięty. To musiała
być krew tamtego drugiego faceta.
I co z tego wynika?
Ano to, że tamten facet tuż przedtem pochlastał kogoś i umazał się jego krwią.
SkÄ…d pan to wie?
Porucznik Harris uśmiechnął się triumfalnie.
Ci goście z plaży zidentyfikowali go jako brata Catherine Biały Ptak, Szarą
ChmurÄ™, a w jego towarzyszu rozpoznali Paula, drugiego brata Catherine.
Nabiera mnie pan. Udają twardzieli, ale tak daleko by się nie posunęli.
To z pewnością ich sprawka, panie Rook. To oczywiste. Nie podobało im się, że
ich siostra spotyka się z białym chłopakiem, a kiedy nie zgodziła się z nim zerwać&
Honor plemienia i tak dalej.
Aresztował ich pan?
Tak. Są podejrzani o morderstwo pierwszego stopnia oświadczył Harris. Ale
przyznaję, że wciąż nie wiem, jakim sposobem zadali Martinowi Amato te potworne
rany. Jednak w chwili jego śmierci przebywali na plaży, a Szara Chmura miał ręce
umazane krwią. Przeprowadzamy teraz testy hematologiczne i DNA i jeżeli okaże się, że
krew należała do Martina& to koniec pieśni, panowie.
A szatnia? A moje mieszkanie? A mój kot?
Podejrzewam, że w pana przypadku w grę wchodzi ktoś inny.
Ale wyżłobienia pasują do siebie, prawda?
Istnieje pewna powierzchowna zbieżność, ale nasze laboratorium jeszcze nie
zakończyło badań.
Panie poruczniku, to nieprawda zaprotestował Jim. Coś łączy wszystkie te
sprawy. Szatnię zdemolowała ta sama osoba, która zabiła mojego kota i zniszczyła moje
mieszkanie, ta sama osoba jest również zabójcą Martina Amato.
Być może, ale jest jeden niewielki problem odparł Harris.
Problem? Jaki problem?
Kiedy mordowano pańskiego kota i zmieniano wystrój pańskiego mieszkania, Paul
i Szara Chmura jedli w domu obiad ze swoim ojcem i jego pięcioma kumplami z obsady
programu.
I co z tego wynika? spytał Jim.
To, że te dwie sprawy nie są ze sobą związane.
A jeśli Paul i Szara Chmura są niewinni? Wtedy taki związek mógłby istnieć.
Owszem, panie Rook przyznał Harris. Ale tak nie jest i kiedy to udowodnimy,
Paul i Szara Chmura dostanÄ… za swoje.
Otwarły się drzwi i do środka ostrożnie wsadził głowę David Littwin.
Można wejść, panie Rook? Przyszedłem wcześniej, żeby skończyć mój wiersz.
Pewnie, wejdz powiedział Jim. Porucznik Harris właśnie wychodzi.
Być może będziemy musieli jeszcze porozmawiać oświadczył Harris.
Najwyrazniej żywił ciężką urazę do Jima za to, że nie poklepał go po plecach i nie
nazwał najwybitniejszym detektywem od czasów Maigreta.
Oczywiście, kiedy tylko będzie pan chciał odparł Jim.
Harris zatrzymał się na moment w progu, a potem wyszedł. Jim powrócił do
oceniania prac domowych. Sherma Feldstein napisaÅ‚a: Uważam, że »Wyspa skarbów«
powinna być zakazana, ponieważ jedyną występującą w niej osobę ograniczoną ruchowo
przedstawiono w bardzo niekorzystnym świetle. Jest to Długi John Silver, ma tylko jedną
nogę, ale to nie jego wina. Ta książka może pogłębić uprzedzenia wobec ludzi
niepełnosprawnych, przedstawiając je jako osoby chciwe, niemoralne i gotowe
wykorzystać swe ułomności dla własnej korzyści .
Jim dał Shermie dodatkowy punkt za poprawną pisownię i bogate słownictwo, ale
nie miał pojęcia, jak ocenić jej interpretację Wyspy skarbów jako diatryby w obronie
niepełnosprawnych.
Porucznik Harris wzbudzał w nim podobne uczucia. Być może miał rację i Martina
zamordowali Paul i Szara Chmura, ale Jim miał wrażenie, że porucznik Harris
rozumował podobnie jak Sherma Feldstein ignorował wszystko oprócz swych własnych
uprzedzeń.
Długi John Silver nie był wcale ofiarą dyskryminacji. Wręcz przeciwnie, dominował
nad pozostałymi postaciami a Paul i Szara Chmura sprawiali wrażenie ludzi
natchnionych jakąś ideą, która być może była niezrozumiała dla białych ludzi, ale na
pewno nie sprowadzała się jedynie do atakowania wszystkich, którzy zbliżyli się do ich
siostry.
Na początku lekcji okazało się, że brakuje trojga uczniów. Titus Greenspan III miał
kolejny ciężki atak astmy, Seymour Williams pojechał na pogrzeb ciotecznej babki,
a Catherine Biały Ptak po prostu nie przyszła do szkoły. Nietrudno było pojąć dlaczego.
Jim nie poinformował klasy o aresztowaniu braci Catherine. Sami wkrótce się o tym
dowiedzÄ….
Może powiecie mi, jak wam poszło z wierszami? zapytał. Pomogły wam
wyrazić to, co czujecie?
Kiedy czuję się tak podle, wolałbym chyba coś rozwalić odezwał się Ray. No
wie pan, wybić szybę, wykopać drzwi. Wtedy frustracja szybciej wyłazi z człowieka.
Więc śmierć Martina była dla ciebie zródłem frustracji?
Frustracji& ? Jaja pan sobie ze mnie robi? Cały czas myślę tylko o tym. Facet był
taki młody. Całe życie przed nim i trafia na jakiegoś świra, który go załatwia. Szkoda, że
mnie tam nie było. Szkoda, że nie mogłem go uratować. Chciałbym, żeby dziś była
sobota i żeby Martin jeszcze żył.
I co zrobiłeś? Napisałeś wiersz czy rozwaliłeś coś?
Jedno i drugie. Poszedłem do domu i połamałem moją gitarę. Waliłem nią o ścianę
tak długo, dopóki nie zostały z niej same struny i kupa drzazg.
Poczułeś się od tego lepiej?
Ray wzruszył ramionami i odparł:
Owszem. Poczułem się lepiej.
A wiersz? Chcesz go nam przeczytać?
Ray wyjął z ust gumę i przy kleił ją pod blatem swojego stolika, a potem wziął do
ręki starannie złożoną kartkę papieru i odchrząknął. Zwykle reszta uczniów powitałaby to
gwizdami i okrzykami, jednak dzisiaj wszyscy milczeli. Wiedzieli, że trudno mu się [ Pobierz całość w formacie PDF ]